„Спасителови чеда со души девствени и на Црквата украси достојни сте зашто секоја лага ја разобличивте со подвиг и вера огнена, Спасе сечесен и Спасо со чисто срце, постанавте жители на Рајот и за нас брзи застапници“ (тропар на светите Спасе Вевчански и Спаса Вишенска).
Црквата како жив организам чија глава е Самиот Христос секогаш ги препознава светилата во светот, а и верно ги следи и исполнува зборовите на Спасителот дека светилото не се става под поклопец туку на свеќник, за да им свети на сите (Мт. 5, 15). Црквата не е збир од некакви морални и канонски мерки туку Тело Христово, чии членови се верните чеда, а од кои, пак, се очекува и чија цел треба да биде постојаниот стремеж кон светоста. И светоста не е некој архаичен и историски термин заборавен во првите три века туку нешто што се случува постојано, во сите дни од постоењето на овој свет. Има и неизборјни неоткриени светила и цел еден свет од маченици чии имиња не сме ги дознале, но ете така благоволил Бог. Он, пак, со Својата непогрешлива Промисла и преку Својата неискажлива милост, еве по вторпат за неколку години ја удостојува нашата света Дебарско-кичевска епархија да се радува на Неговите светии, на оние кои без трошка сомнеж и храбро се упатиле на патот кон светоста. По Пречистанските маченици, еве Господ сега не удостои да ја објавиме канонизацијата и на светите исповедници и праведни Спасе Вевчански и Спаса Вишенска.